Quote
Chinese versie als column in het bekend Chinees blad World Affairs 世界知识 >>> >>
Chinese versie op Wechatform van Lulu Wang 小猫儿苏黎 >>> >>
De helft van het succes van een hotel komt door de mensen erin – Hein van Beek, QL Hotels en Restaurants
Samenvatting
– Hoe een Chinese naar Nederlandse obers kijkt
– Hoe een Chinese er achterkomt waarom Europa zoveel topmerken telt die meer dan honderd jaar oud zijn, aanzienlijk meer dan in China
Inleiding
Toen ik op de Universiteit van Peking zat, heb ik een roman van George Orwell gelezen, getiteld Down and Out in London and Paris. Daarin stond een memorabele passage over de obers van een restaurant. De precieze bewoording herinner ik me niet meer, maar ik weet het nog zo ongeveer, De obers gedragen zich als telgen van een adellijke familie, met onberispelijke manieren, hoffelijk en haast hautain. Hoffelijk genoeg om de eetgasten die ze bedienen zich kapot te doen schamen voor hun, met de obers vergeleken, boerse gedrag. Toen ik die roman las, was ik nog nooit naar het buitenland geweest. Ook had ik nog nooit gedineerd in een heus Europees restaurant. Daarom had ik geen idee wat Orwell daarmee bedoelde.
Na mijn studie ging ik doceren in het Instituut tot tolk en vertaler te Maastricht. Daarna ben ik mijn brood gaan verdienen als schrijver. Al at ik vaak buiten, ik had nimmer goed gelet op de manieren van obers of eetgasten. Ik heb ook nooit aan die passage van Orwell gedacht. Tot gistermiddag.
Chinese audiotour Museum Jachthuis Sint Hubertus
Hein van Beek is een goede vriend van mij. Hij is eigenaar van QL Hotels* en tevens adviseert hij Nederlandse al dan niet adellijke families in het beheer van hun landgoed. Een van zijn cliënten is Het Nationale Park Hoge Veluwe. Dit park heeft maar liefst drie musea op zijn naam staan. Het Krűller Möller Museum, met o.a. een grote Van Gogh collectie.
Museonder, waar men ondergronds landschap kan bezichtigen.
En het Museum Jachthuis Sint Hubertus, met indrukwekkende architectuur en unieke museumstukken.
Gezien het toenemende aantal Chinese bezoekers daar, heeft het museum kosten noch moeite gespaard om een Chineestalige audiotour te maken.
In maart dit jaar zal de audiotour door middel van een feestelijke plechtigheid worden ingeluid. Via Hein heeft het museum mij benaderd met het verzoek een korte toespraak te houden op die ceremonie. Ter voorbereiding ervan heb ik gisteren, samen met Hein, het museum bezocht. Wij werden ontvangen door het hoofd van Marketing en Sales, een charmante en kordate jongedame. Samen hebben wij overleg gepleegd over het thema van mijn lezing en over een aantal details van die opening.
Verscholen
Van mijn woonplaats Den Haag naar het landgoed van het museum is een rit van anderhalf uur. Onderweg heeft Hein mij naar een lid van zijn QL Hotels meegenomen om daar te lunchen. Na de lunch kreeg ik spijt als haren op mijn hoofd. Waarom had ik geen foto’s gemaakt van de obers daar?
Het hotel-restaurant bevindt zich naast het Nationale Park Hoge Veluwe, die bekend staat als de Longen van Nederland. Zoals de naam zegt, voorziet dit natuurgebied Nederland van de nodige zuurstof. Hier zijn oeverloze bossen en grenzeloze heide. Als u met de auto tientallen kilometers naar noord, zuid, oost of west rijdt, ziet u geen kip. Alleen als de wind het hoge gras plat waait, ziet u reeën, moeflons, vossen enzovoorts. Het moge duidelijk zijn dat naast wilde dieren ook een hotel in deze oeverloze bossen verscholen zit, waar wij zouden gaan lunchen.
De eerste eigenaar van het gebouw van het hotel was de graaf Johan Paul van Limburg Stirum, later de gouverneur-generaal van Nederlands-Indië, toentertijd de tweede machtigste man – de eerste was uiteraard de koningin – van het Koninkrijk der Nederlanden. Geen wonder dat hij in staat was om zijn huis in de Longen van Nederland neer te zetten. Daarna heeft onder andere de familie Partijn hier gewoond, die onder andere een burgemeester van Den Haag en een burgemeester van Amsterdam heeft voortgebracht.
Al leven wij nu in de barre winter, toch is de omgeving mooi groen. Voorbijgangers moeten boomtakken opzij schuiven – áls ze op het idee komen – om in de dichte begroeiing het gebouw dat sinds jaar en dag omgetoverd is in een kunstpaleis, te ontdekken.
Op geen enkele manier overdrijf ik door het hotel een kunstpaleis te noemen. Ik was nog niet uit de auto gestapt of ik was al meteen in de ban van de in het oog springende architectuur en tuinen. Vergeleken met de reusachtige Chinese vijfsterren-hotels is dit een lilliputter. Maar… door de naar Chinese begrippen soberheid heen schemert grandeur, door de naar Chinese begrippen sombere tinten heen sprankelt pracht, door de naar Chinese begrippen ingetogenheid heen gloort exclusiviteit. Kortom, het Chinees woord Didiao Shehua – luxe in low profile – is het hotel op het lijf geschreven.
Trouwens, misschien heb ik te lang in het Calvinistisch Nederland gewoond en gewerkt, maar ik heb zoetjes aan hooikoorts gekregen voor het vertoon van luxe. Opzichtig vindt men het in Nederland. Je bent extra ingetogen als je rijk en machtig bent en alleen de nouveau riche laat het breed hangen, althans volgens de meeste Nederlanders.
Lunch
Toen Hein de auto geparkeerd had, begonnen wij ons zorgen te maken. Het regende niet, maar het goot, met bakken tegelijk. Hoe moesten wij vanuit de parkeerplaats bij de ingang van het hotel zien te komen? Opeens zag ik niet ver van ons vandaan een blonde jongeman, knap en strak in het pak, in de regen staan, zwijgend en roerloos, net als een marmeren Grieks beeld. Zijn blik echter vertelde ons dat de paraplu die hij vasthield bedoeld was om ons ermee naar het hotel te begeleiden.
Onder zijn paraplu gingen wij op een drafje naar het hotel, maar een paar stappen voor de ingang stopte de jongeman met lopen. Hij wachtte in de pijpestelen rustig totdat wij hoog en droog in het hotel gearriveerd waren en daarna pas zette hij de paraplu kaarsrecht in een bak buiten. Toen hij zag dat wij ontvangen waren door een andere knappe jongeman met bruin haar en bruine ogen, stapte hij zelf het hotel binnen en keerde terug naar zo te zien zijn werkplek, rechts van de deur.
Al dit hotel is niet zo kolossaal als het merendeel van Chinese vijfsterren-hotels, het ligt op de bovenste plank van de Nederlandse horeca, misschien juist omdat het klein en rein is.
Geschiedenis en verhaal
De omvang van de lounge is vergelijkbaar met die van de zitkamer van een villa, maar wij kregen te horen dat achter elk meubelstuk of schilderij een geschiedenis of een verhaal zit. De eigenaar van het hotel kwam ons welkom heten. Ik keek op, weer een knap Grieks beeld. In zijn blik las ik beschaving af.
Wacht, het viel mij op dat hij mij bekend voorkwam. Instinctief draaide ik me om. Juist, hij leek op de grande dame op het schilderij dat midden in de hal hing.
Dat is mijn oma, knikte hij met zijn hoofd. Ze heette Ans van Werf-Terpstra en was de oprichter van dit hotel. Ik schudde mijn hoofd, maar ze lijkt niet op een zakenvrouw. Hij reageerde instemmend, inderdaad, ze was ook de eerste vrouwelijke senator van Nederland, een invloedrijke politica geweest.
Hij was hier geboren, vertelde hij verder, en na zijn universitaire studie had hij als software-specialist gewerkt. Enige tijd geleden echter heeft hij alsnog besloten het bedrijf, dat inmiddels zijn eigendom is, te runnen. Mijn vrouw heeft een paar boeken van u gelezen, zei hij tegen mij. Ik moest even glimlachen, want ik wist meteen hoe laat het was. Namelijk, hijzelf heeft geen boek van mij gelezen. Ik ben allang gewend aan het feit dat mijn boeken mannen koud laten en dat alleen vrouwen voor mijn boeken warm lopen. Mijn professionele nieuwsgierigheid kwam naar boven drijven en ik overlaadde hem met vragen.
Villa en Kamers
Hoeveel kamers heeft uw hotel? Hij antwoordde tweeëndertig. Ik liet er geen gras over groeien, kan ik een kijkje nemen? Eerst de speciale kamers en dan de standaard-kamers graag, voegde ik eraan toe. Hij liet zijn personeel ons in de jas helpen en de paraplu voor ons gereed zetten. Wij liepen door de tuin en kwamen bij een villa aan met een halfrond rieten dak en witte kozijnen. De villa neemt veel grondoppervlakte in beslag, maar ze telt slechts twee tweepersoonsbedden en vier kinderbedden. De rest van de villa bestaat uit ruime en smaakvol ingerichte zitkamers, toiletten, badkamers en kinderkamers.
Ik wees naar de achtertuin van het huis en zei, zonde om hier alleen gras te laten groeien. Had maar meer bomen en bloemen geplant!
De hotel-eigenaar lichtte mij toe, wij hebben voor een groot gazon gekozen niet alleen uit esthetische overwegingen – zo oogt de tuin ruimtelijker, maar ook omwille van praktische redenen. Op het grasperk kunnen onze gasten uit bijvoorbeeld de Arabische landen, hun helikopter laten landen.
Ik raapte mijn moed bij elkaar en vroeg hem, hoeveel kost de villa per nacht niet? Hij noemde een bedrag dat vergeleken met soortgelijke Chinese hotels reuze meevalt. De villa kent twee van elkaar gescheiden delen, goed voor twee gezinnen plus vier kinderen. Per gezin per nacht vijfhonderd euro. Men kan uiteraard ook de hele villa voor één echtpaar of gezin huren en dan moet men het volle pond betalen.
Vervolgens liet de hotel-eigenaar mij de standaard hotelkamers zien. Ze waren stuk voor stuk beeldschoon en comfortabel en de prijzen? Niet exorbitant hoog vergeleken met hun Chinese soortgenoten. Ik had mezelf al eerder moed ingesproken om de prijs te vragen. Vandaar dat de tweede keer mij makkelijker afging. Vrijmoedig vroeg ik hem, uw pand heeft een indrukwekkende geschiedenis, uw kamers zijn voortreffelijk ingericht, hier hebben invloedrijke adellijke families en politici gewoond, en bovendien, uw erf heeft meer dan genoeg vrije ruimte, waarom breidt u het hotel niet uit? Zelfs een domoor kon raden wat ik wilde zeggen. Namelijk, hoe meer zielen, hoe meer vreugde. Hoe meer kamers, hoe meer winst, nietwaar? Hij moest even glimlachen eer hij mij een antwoord gaf. Natuurlijk is het fijn om meer omzet te maken, zei hij, maar waar het hem nog meer om gaat is de ervaring van zijn gasten. Ik dacht bij mezelf, maar ditmaal durfde ik het niet hardop te zeggen. Namelijk, hoeveel kost ervaring per kilo? Een Chinees gezegde luidt, Op een mooi gezicht kunnen geen rijstplantjes groeien.
Terwijl het voorgerecht van de lunch opgediend werd, gaf de ober Hein en mij een uitvoerige uitleg, doorspekt met Franse en vermoedelijk ook Italiaanse woorden, die ik ten eerste niet verstond en die mij ten tweede niet boeiden, want ik was volop bezig met het uitvogelen wat het voorgerecht precies was. Het leek sprekend op een oranje orchidee met witte meeldraden. Het bloempje lag op een bedje, volgens mij, tarwekorrels. Er werd aan mijn geweten geknaagd. Zo’n teer en bloedmooi ding, hoe kon ik over mijn hart krijgen om het kapot te kauwen? Maar toen ik Hein het zag opeten, moest ik wel zijn voorbeeld volgen, anders zou ik als boerin door de mand vallen. Du moment dat het bloempje op mijn tong kwam te liggen, voelde ik hemelse geuren en smaken zich langzaam maar gestaag in mijn mond verspreiden. Dit maakt zeker ook deel uit van de unieke ervaring van de gasten, die het hotel koste wat kost probeert te garanderen, realiseerde ik me.
De keukenchef, die tevens winnaar is van meerdere internationale kookwedstrijden, blijkt een Michelinster te dragen. Terwijl ik bedwelmd werd door de orchidee als voorgerecht, herkauwde ik de woorden van de hotel-eigenaar.
Opeens zag ik de ware betekenis in van een goede smaak. Te weten, hotelkamers tot een beperkte oplage van replica’s van een meesterlijk kunstwerk maken, en zakendoen tot een scheppingsproces van een kunstvoorwerp sublimeren. Niet alleen de hotel-eigenaar geniet van het proces, maar zijn enthousiasme steekt ook zijn gasten aan. Met als gevolg dat de gasten met plezier en weemoed terugdenken aan de dagen die ze hier doorgebracht hebben.
Hoeveel kosten mooie herinneringen per kilo? Onschatbaar. Beperkte oplage omdat, zodra een kunstwerk, hoe meesterlijk ook, massaal gerepliceerd wordt, degradeert tot prullaria. Misschien kan men er snel winst mee maken, maar hiermee doet men het kunstwerk de das om en metselt men zijn gang naar verder succes dicht. Passie
Hein excuseerde zich. Hij en ik moesten er na de lunch snel vandoor, anders kwamen wij te laat voor de afspraak met het Museum Jachthuis Sint Hubertus. Hein had dit amper gezegd of ik zag twee obers onze jas uit de garderobe halen, keurig achter ons komen te staan zodat ze ons in de jas konden helpen. Opeens dacht ik aan Down and Out in London and Paris van George Orwell, De obers gedragen zich als telgen van een adellijke familie, met onberispelijke manieren, hoffelijk en haast hautain. Onberispelijk genoeg om de eetgasten die ze bedienen zich kapot te doen schamen voor hun, vergeleken met de obers, boers gedrag. Wederom opeens begreep ik wat de schrijver ermee bedoelde. Namelijk, door middel van overdrijving en spot betoont Orwell eer aan de obers van dat restaurant.
Ik moest ineens denken aan een opmerking van een Nederlandse leraar. Hij vertelde mij dat er op de Nederlandse hoge of middelbare hotelscholen weinig leerlingen van Aziatische en Afrikaanse afkomst zitten. Ik vroeg hem waarom. Hij zei dat uit onderzoek blijkt dat Aziatische en Afrikaanse afgestudeerden van de middelbare school eerder voor een beroepsonderwijs kiezen zoals business management, handel of economie. Zo kunnen ze na de studie sneller aan een leidinggevende functie komen. Leerlingen van een hotelschool daarentegen belanden na hun studie gauw in een dienstverlenende sector. Sommigen moeten zelfs eet- of hotelgasten bedienen. Wie gaat studeren om uiteindelijl gasten te bedienen? Dit vragen veel Aziatische en Afrikaanse jongens en meisjes zich af.
Nederlandse afgestudeerden van de middelbare school hebben echter geen moeite met bediening. Sterker nog, veel van hen willen graag obers worden omdat ze van dit vak houden. Vandaar dat ze hun beroep even belangrijk en eervol vinden als dat van een astronaut of hersenchirurg. Door die opmerking van de Nederlandse leraar begrijp ik des te meer die woorden van Orwell. De obers die hij beschrijft, gedragen zich hoffelijk en haast hautain niet omdat ze de eetgasten zich kapot willen laten schamen, maar omdat ze trots zijn op hun vak en hun vak tot in de perfectie willen uitoefenen.
Langs deze weg geredeneerd kan ik me eindelijk voorstellen waarom menig Nederlandse jongeman die qua knapheid niet onder doet aan Tom Cruise, bereid is om bij de ingang van een hotel te ijsberen, om gasten in en uit hun jas te helpen, om roerloos in de regen te staan zodat ze gasten die uit de auto stappen naar het hotel kunnen begeleiden, en om achter een eettafel muisstil te wachten zodat ze op het juiste moment voor-, hoofd- of nagerecht kunnen opdienen. Een tip voor Chinese headhunters. Als ze naar Europese kanjers zoeken om hen te laten acteren in films of soapseries waarin internationaal huwelijk of intercontinentale romance hoogtij viert, kunnen ze beter een kijkje nemen in Nederlandse sterrenrestaurants en -hotels. Daar treffen ze geschikte kandidaten bij bosjes.
Ik geef eerlijk toe dat ik in het begin niet snapte waarom zulke knappe jongemannen genoegen nemen met een obersalaris, maar na de lunch in het hotelrestaurant zag ik het licht. Die kanjers houden van hun vak en de liefde is onbetaalbaar.
Wederom langs deze weg geredeneerd begrijp ik nu ook de hotel-eigenaar. Hij bewaakt met hand en tand de kwaliteit van de ervaring van zijn gasten, niet alleen om zijn naam en faam hoog te houden, maar ook omdat hij deze ervaring koestert. Door deze liefde kan hij geen dollartekens in zijn ogen krijgen; door de liefde breidt hij zijn hotel niet ongebreideld uit om omzet te optimaliseren. Nu weet ik het. Dat is waarschijnlijk de reden waarom Europa veel topmerken in huis heeft die ouder dan honderd jaar zijn, terwijl menig Chinees topmerk een korte levensduur beschoren is. Bovendien, een goed merk is, op lange termijn gezien, het meest solide kapitaal van een hotel, van welk soort bedrijf ook.
Snel, snel, snel, alles moet snel, inclusief omzet draaien. Dit kan misschien de huidige tijdsgeest zijn, maar als wij boombladeren opzij schuiven, kunnen wij in het dichte bos een hotel vinden dat de tand des tijds trotseert. Een hotel dat zichzelf blijft met zijn dertigtal kamers, al schieten elders hotels met honderden zo niet duizenden kamers als paddestoelen uit de grond. En dit maakt het hotel hoogwaardig, omdat zijn ziel vredig is; dit maakt het hotel exclusief, omdat het een snelle groei ten koste van kwaliteit uitsluit; dit maakt het hotel mooi, omdat schoonheid vanuit een vredige ziel komt.
Toekomst
Hoe heet het artikel alweer dat ik onlangs heb gelezen? Daarin staat dat, nadat Europa in wetenschappen, cultuur, economie en handel de wereld eeuwenlang geleid heeft, er een nieuw tijdperk aanbreekt. Oude en nieuwe mogendheden zullen, of ze het leuk vinden of niet, met elkaar de wacht wisselen. In de toekomst zal Europa in de wereld bekend staan als het museum-continent. Uit alle hoeken van de wereld zullen mensen komen om het grootste deel van het cultureel erfgoed dat onze planeet rijk is te bezichtigen.
Als er een kern van waarheid in dat artikel zit, dan is het bovengenoemd hotel het museum in het museum dat Europa heet. Eentje waar men al etende en drinkende, slapende en wandelende, paardrijdende en picknickende het cultureel erfgoed aan den lijve ondervindt. Het hotel heet Het Roode Koper, vrij vertaald in het Chinees, Hongding Shangren, 红顶商人，een hofleverancier of een koopman die veel zaken doet met het keizerlijk hof. Een toeval? Of Gods wil?
* QL Hotels & Restaurants is dé collectie van ruim 120 onafhankelijke kleinschalige en authentieke kwaliteitshotels in combinatie met uitstekende restaurants in Nederland, België, Luxemburg, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Noorwegen en Zweden.
Foto: De meeste foto’s in dit artikel zijn afkomstig van www.roodekoper.nl en google afbeeldingen
Koop of download boeken van Lulu Wang vanaf 3,99 euro >>> >>
Beeld: Illustratie van Adam en Eva in China (9,95 euro, te koop in Lulu Wangs webshop) , auteur Lulu Wang, illustrator Jaap Vermeij
