Over de jurk in mijn blog ‘Wederkerige liefde…’
*Toen de stylist dit kledingstuk in Amsterdam uitzocht, was hij, uiteraard, niet op de hoogte van mijn familiegeschiedenis. Japan herdenkt jaarlijks zijn gesneuvelde soldaten in de Tweede Wereldoorlog. Het land toont geen berouw noch biedt het excuses aan China voor de veertig miljoen Chinese doden door de Japanse bezetting. Mijn vader moest als kind Japans leren lezen en schrijven anders kreeg hij van de schoolmeesters pak slagen. Mijn oma mocht geen rijst klaarmaken, anders zou ze gevangen genomen worden. Alleen Japanners mochten rijst eten en Chinezen moesten grove granen eten: mais, rode koren en zovoorts. Mijn opa moest als een paard werken, anders liep hij de kans ter plekke door de Japanse opzichters neergesabeld te worden. Onlangs is Japan bezig de Chinese Diaoyu Eilanden te confisceren, tot massale woede binnen China en tot protest van de Chinese gemeenschappen buiten China.
Vandaar dat toen ik dit kledingstuk door de stylist aangereikt kreeg, ik me geen raad wist. Aan de ene kant was dit een mooie jurk, puur esthetisch gezien. Aan andere kant kon ik mijn gevoelens niet opzij schuiven. Om de sessie niet te verstoren had ik besloten de kleding te dragen terwijl ik voor mijn opa en oma zaligers en voor de miljoenen Chinezen bad, die onder de Japanse invasie hadden geleden. Moge de wereldvrede waar onze vaders en moeders, opa’s en oma’s met bloed, zweet en tranen voor hebben gevochten tot in lengte van dagen duren.
PS. Op 7 oktober, een dag later na bovenstaande blog, heb ik van bovengenoemde stylist gehoord dat die jurk geen kimono is maar een ontwerp van een Nederlandse designer. Nu kan ik met gerust hart de jurk dragen. Heerlijk. Gelukkig!
