Aardverschuiving onder goed en kwaad
Wat betreft de spreuk in de vorige blog, er is nog geen man overboord als men weet wat goed of slecht is, maar vandaag de dag weten wij niet meer zo goed wat hoort en wat niet hoort.
Als ik terug naar Beijing ga en met mijn ex-studiegenoten een eetafspraak maak, zeg ik er standaard bij: neem je hoofdvrouw mee, hè. Ik hoef je bijvrouw nummer… tot hoeveel ben je inmiddels gekomen?, niet te zien.
Een paar vriendinnen van mij brengen hun zussen in contact met getrouwde mannen. Een keer vroeg ik hen uit nieuwsgierigheid waarom ze dit deden. Zodat hun zussen, die getrouwd waren met minder rijke mannen, wat extra kleding- en tassengeld toegestopt konden krijgen, legden ze mij uit. Blikken of blozen was er niet bij. Alsof dat de gewoonste gang van zaken was.
De aardverschuiving onder de normen en waarden gebeurt niet alleen in China, maar ook Nederland ontspringt de dans niet. Zo heb ik een paar jaar geleden een artikel in een bekend landelijk tijdschrift gelezen. Geschreven door een literatuurkenner.
Hij zette op een rijtje de volgens hem befaamde Nederlandse en Vlaamse mannelijke schrijvers van de afgelopen halve eeuw. Bewondering spatte van het papier af. Vervolgens vroeg hij zich af waarom er sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw niet meer zulke steengoede auteurs zijn verrezen.
Hij noemde de vrouwen op die die grote schrijvers bij bosjes veroverd en verlaten hadden. Zijn conclusie luidde: er zijn na hen geen nieuwe schrijvers meer die topliteratuur pennen omdat de jonge mannelijke schrijvers niet vaak genoeg met vrouwen gerotzooid hebben, geen macho’s dus. Hoe kunnen ze, mietjes, dan meesterwerken schrijven? Kortom, zonder in het rond te puntje puntje puntje, kun je als man geen literatuur van noemenswaardig niveau schrijven.
Om zijn artikel kracht bij te zetten, plaatste hij onderaan de tekst een badplaatsfoto van die drie grote schrijvers zonder navolging. Ik heb een loep erbij genomen maar ik kon met geen mogelijkheid wat macho’s onder die strandkleding ontdekken.
Vroeger verfoeiden wij roven en stelen, maar tegenwoordig romen sommige zakenmensen, ondersteund door de theorieën van nieuwe economen, onze bankrekeningen af. Hierdoor zien mensen die hun hele leven lang hard gewerkt hebben hun pensioen afslanken; hierdoor slinken de middelen voor scholen voor gehandicapte kinderen en zieke ouderen; hierdoor worden de rijen voor de voedselbank langer.
Goed en kwaad wisselen met elkaar af als de dag en de nacht, maar ons geweten blijft overeind. Dat hopen wij althans.
Fotograaf: Sandra Florindo.
