(9,95 euro, bestel >>> >>)
H. schreef op 30 mei, 2016,
Beste Lulu,
Met veel interesse heb ik jouw boek ‘Adam en Eva in China’ gelezen.
Een inspirerend relaas dat zonder meer aanzet tot nadenken.
Halverwege werd ik erg benieuwd naar waar het naartoe zou gaan en wat de uiteindelijke conclusie zou worden. Nu ik het uit heb weet ik niet wat ik er van moet denken. Sterker nog: Ik word er een beetje boos van.
Juist omdat het onderwerp mij zo interesseert wil ik er graag op reageren.
Je hebt het over westerlingen als volgers van ‘het Boek’. Dat het overgrote deel van mijn generatie zich absoluut niet als volgers van ‘het Boek’ ziet maar het onbewust toch deels nog is ben ik helemaal met je eens! Goed dat dat gezegd wordt, want de meeste westerlingen hebben daar inderdaad totaal geen weet van. Zo lijken veel mensen zich bijvoorbeeld diep van binnen schuldig (zondig?) te voelen. Niet omdat ze vinden dat ze iets misdaan hebben, maar omdat dit Christelijke idee zo diep geworteld zit.
Mede door zulke redenen voel ik mij zeer aangetrokken tot de geschriften van Lao Zu en Zhuang Zi. Het Taosime doet niet aan ‘goed’ en ‘slecht’ en schuldgevoel. Zhuang Zi schopt er zelfs vrolijk tegenaan. Hé, maar dat is vreemd… Waar zou Zhuang Zi tegenaan moeten trappen als er in China van oudsher niet zulke denkbeelden bestonden? Blijkbaar ligt dat toch niet zo simpel. Ik had het mijn tai chi leraar graag uitgelegd als hij naar iemand anders dan zichzelf zou willen luisteren. Hij had het steeds over ‘de Chinezen’. “In het westen liggen we met een kromme rug op de bank bier te drinken terwijl op de tv het rtl nieuws tettert. Maar de Chinezen…”
‘de Chinezen’ die ik ken zijn totaal verslaafd aan alles wat een digitaal beeldscherm heeft. ‘De Chinezen’ van de staat rammen je halfdood, laten je in de gevangenis verdwijnen en verkopen je organen. (Even als tegenreactie)
Filosofieën als van Lao Zu en zelfs van Confusius in zijn eigen tijd waren niet direct de norm. Zoals Zhuang Zi laat zien was het zelfs nogal rebels.
Nu verder naar de westerse rebel: Jezus Christus. ‘het Boek’ waar jij het in jouw boek over hebt noemt men in het westen ‘het eerste testament’. Dit boek is zoals je zegt inderdaad geschreven door en voor één volksstam (of hoe je zoiets zou moeten noemen), namelijk: ‘de Joden’. Daarnaast beschikt het Joodse volk natuurlijk nog over een hoop andere geschriften met mythen, verhalen en vooral een hoop wetten.
Als deze wetten voor hun werken – laat ze lekker hun gang gaan. (Mocht dat niet het geval zijn – laat ze er alsjeblieft iets aan doen.)
Maar goed, dat is een volk apart. Ik neem aan dat wanneer je over ‘de westerling’
spreekt daar ‘de Christenen’ mee bedoeld. In dat geval lijk je iets te zijn vergeten:
‘het Boek, deel 2.’
Maar dan nog:Van oorsprong hielden ‘de Katholieken’ zich in de kerk niet zo veel met de bijbel bezig. Het waren en zijn in deze stroming vooral riten gericht tot ‘de Moeder Gods’ en ‘haar Zoon’. (Je weet wel, van die Nederlandse schrijver van na de oorlog.)
Mij zul je niet horen zeggen dat Christus ons ergens van bevrijd heeft. Als heidenen sloeg men hier regelmatig elkaars koppen in, maar ‘goed’, ‘slecht’, en dat deprimerende tot zelfmoord aanzettende schuldgevoel kende men niet.
Oorlog is op steeds grotere schaal gewoon verder gegaan. Net zoals overal in de wereld. Alleen in plaats van te zeggen dat je als heldhaftige strijder in het Walhalla komt zegt men nu dat zulke strijd eigenlijk niet moet gebeuren. Daarom doen we het nu stiekem waar niemand het ziet. In de speeltuin van het midden-oosten bijvoorbeeld. Wanneer een land als Rusland of China gewoon eerlijk en trots zijn buren plat bombardeert vinden wij dat een grote schande!
Je hebt het over de westerse volgelingen van ‘de Ene Almachtige’. Je concludeert dat China dit idee uit het westen heeft overgenomen en noemt dit als de oorzaak van Mao’s totalitaire regiem. Dit is zeer interessant. Ik zal daar eens nader onderzoek naar doen. Er lijkt hier wel een gat in onze geschiedenisboeken te zitten. Iedereen weet wel iets over het oude China en iedereen heeft wel zijn mening klaarliggen over het huidige China. Van wat daar tussenin is gebeurd lijkt nauwelijks iets bekend.
Toch ben ik voorlopig nog in de veronderstelling dat Mao vooral de nieuwe opvolger van de Hemelse Keizer was, een onschendbare Chinese almacht die er altijd al is geweest. Het zal toch geen toeval zijn dat in veel Aziatische landen het totalitaire communisme met één enkel machtspersoon zo’n vruchtbare bodem vond?
Er was natuurlijk wel een cruciaal verschil: De traditionele keizer stond als bemiddelaar tussen hemel en aarde. Voor een dictator als Mao bestond er geen hemel boven hem. In het westen kan zo’n mentaliteit best het gevolg zijn gweest van ‘God is dood.’
Blijkbaar begreep China uiteindelijk net zo weinig van Confusius en Lao Zu als de westerlingen van de rebelse Christus. Niet voor niets heeft men zich destijds van Christus ontdaan. Gelukkig is dat met Lao Zu nooit gebeurd. Die is rustig op zijn ezeltje weggesjokt.
Nog even de vrouwenemancipatie. Jouw boek beschrijft een mooie invalshoek:
Anders dan de luidruchtige westerse vrouw heeft de Chinese vrouw door stille acceptatie langzaam aan de macht overgenomen. Ik ben het grondig met je eens dat de kort geknipte, spijkerbroek dragende westerse feminist totaal de plank misslaat! In plaats van op te komen voor vrouwelijkheid zijn ze zelf half man geworden. De manier van zonder openlijk verzet de macht overnemen zou ik echter eerder toeschrijven aan een volk als de Grieken. Temperamentvol vrouwelijk lachen de nympfen maar om de pogingen tot macho gedrag van de nichterige moederskindjes met baarden. Typisch voor een volk dat in zijn geschriften van oudsher nogal seksistisch is.
In ieder geval heb ik nul-komma-nul respect voor een volk dat de voeten van vrouwen verbrijzeld om ze letterlijk in het schoonheidsideaal te laten passen. Daar heeft de culturele revolutie zich ergens toch van een positieve kant laten zien.
Al met al denk ik dat jouw boek mij in ieder geval mooi mee aan het denken heeft gebracht. Hartelijk dank hiervoor!
Alleen is het allemaal maar een deel van het verhaal die je lijkt te verkopen alsof het de gehele waarheid is. Daar hoeven we ons natuurlijk niet al te veel van aan te trekken. Immers, het is maar een boek.
