Pioenrozentuin, gedicht Lulu Wang

Posted on april 9, 2022 by admin

Dat jaar kwam de lente buitengewoon vroeg
De IJsheilige was niet vertrokken of reeds droeg
Menig kersenboom kleine frêle bloemknoppen
De bleke winterzon ginds boven de bergtoppen
Kreeg eindelijk een gezond kleurtje op de wangen
Wachtte tot ’t laatste restje sneeuw smolt vol verlangen
De avondwind is milder ja lentekriebels waren in zwang

Naar verluidt was er een dansfeestje aan de gang
Daar in de studentenkantine de hele avond lang
Niets voor ’n muurbloem als ik helaas pindakaas
Wie niet knap is moet slim zijn weet iedere dwaas
Van vroeg tot laat hard studeren bood mij redding
Van de collegezaal naar de bieb ver van verleiding

Ik zeulde met ’n tas vol dichtbundels voor een keuzevak
Liep dwars door de Pioenrozentuin op mijn dooie gemak
Opgeschrikt door het geluid van een fietsrem achter mij
Draaide ik me om en zag ’n grote schaduw aan de linkerzij

Wees heus niet bang ik ben je universiteitsgenoot
Hoorde ik hem zeggen net een warme muzieknoot
Ik draaide me weer om waar diende z’n fietsrem voor?
Hij hoefde maar zijn lange benen neer te zetten hoor
Dan kon hij de fiets stokstijf stopzetten alsof die bevroor

Ik durfde niet naar hem op te kijken maar werd nieuwsgierig
Hij scheen mijn gedachten te lezen en zei wat ben je ijverig
Anderen dansten in de kantine en jij zat te blokken in de bieb
Hij was lang niet zo vlijtig zelfs toen hij stage bij een toplab liep

Twee jaar geleden was hij hier afgestudeerd in het vak elektronica
Op welke faculteit zit jij vroeg hij laat hem raden geen studente bèta
Overrompeld door dit hele gebeuren kon ik geen woord uitbrengen
Toch wilde ik de verbazing al te graag bij ‘aangenaam’ onderbrengen

***

Op automatische piloot nam ik sindsdien dezelfde weg naar huis
Met m’n oren rechtop gespitst lette ik op elk geluid bang om per abuis
Zijn voetstappen te missen want dan zou het mij dagenlang spijten
Zodra ’n fiets rinkelde werd ik zo blij dat ik dreigde in de sloot te glijden

Gelukkig liet hij niet zo lang op zich wachten en bezocht de Rozentuin
In de kersenbloesemregen en voorjaarsodeur liepen wij dwars en schuin
Om de weg naar mijn huis verder te rekken en elkaar langer te spreken
De avonden waren ons te kort en wij begonnen overdag af te spreken

Toen hij hoorde dat ik Heldere Beekje heette knikte hij met zijn hoofd
Ik bleef net zo zuiver als de naam die m’n ouders mij gaven had beloofd
Ik vond zijn naam te gewoon want alle jongetjes heten Staal- of IJzersterk
Hij proestte ’t uit van het lachen en vond mijn opmerking een knap giswerk

Ik kreeg er geen hoogte van maar voelde me alsnog gevleid
Zijn ouders waren in de ijzer- en staaltechnologie opgeleid
En doceerden beiden in dit vak aan de gelijknamige universiteit
Zijn broertje heette IJzer en hij Staal al was zijn vak elektriciteit

Zo kreeg hij na z’n studie werk bij de radio en tv omroepen
Zeker spannend om programma’s te maken liep ik te roepen
Hij ging over filmapparatuur en werkte niet mee aan scripten
Zijn werk bestond uit het uitvogelen van velerlei voorschriften
Van ingevoerde moderne machinerieën met delfische encrypten

***

Op ’n ochtend had ik geen college dus tijd voor ons tweetjes
Wij gingen wandelen langs ’n lotusmeer met witte eendjes
Een jonge vrouw in een leren broek kwam op hem af en riep
Ben jij het, Hoge Berg? Zo te zien opgeknapt van de griep!
Staalsterk lachte als ’n boer met kiespijn en stelde ons voor
Hij noemde mij Pioenroos en de lach op mijn gezicht bevroor
Haar noemde hij Zwaluw en ze werkten op hetzelfde kantoor

Toen ze zijn introductie aanhoorde moest ze schuddebuiken
Zo hard dat ’n eend in ’t meer zich spoedde naar haar kuiken
Ik merkte een blik van verstandhouding tussen die twee lui
Ze liep derrière wentelend weg en ik kreeg pardoes ’n huilbui

Hij ging mij achterna en liet mijn arm hoe dan ook niet los
En trok z’n jas uit en legde ’m op de bladeren in ’n wilgenbos
Hij vertelde mij: toen hij een jochie was heette hij Hoge Berg
Mij noemde hij Pioenroos omdat hij mij altijd miste o zo erg

Ik geloofde hem voor geen cent meer en stond subiet op
Hij mompelde iets dat ik niet verstond wegens mijn getob
Ik ging weer naast hem zitten en hoorde hem diep zuchten
Weet je waarom ik dol op je ben begon hij z’n hart te luchten

Ik antwoordde omdat ik dom was en slikte alles wat hij zei
Voor zoete koek, waar vond hij nog zo’n lammejte in de wei?
Hoewel de omroepen veel beeldschone presentatrices vergaren
Voelde hij er niets voor omdat mijn ogen net als vishaken waren
Wie ernaar keek bleef eraan vastzitten en kon niet verder varen
De aantrekkingskracht van mijn sprekende ogen zou niemand sparen
Ik snerpte dat als ik hem zou geloven ik mezelf voor gek zou verklaren

***

In het weekend ging ik naar mijn ouders en kwam Ochtendgloed tegen
Wij groeiden in dezelfde wijk op en ze had al haar MA-diploma gekregen
Een lichtje begon bij mij te branden en ik vroeg haar dringend om hulp
Haar broer had toch vroeger bij de tv omroep gewerkt als vakantiehulp?
Kende hij daar contacten om te informeren over Hoge Berg of Staalsterk?
Geen punt zei ze en ze zou haar broer inschakelen voor dit speurwerk

Het weekend daarna vloog ik zowat naar het huis van Ochtendgloed
Al had ik reeds een vermoeden hoe de vork in de steel zat maar goed
Na het vernemen van haar broers verhaal sloot ik hun deur achter mij
Doolde als een zombie rond en onderdrukte met moeite m’n geschrei

***

Kersenbomen bloeiden en bladderden af
Lente fleurde op waarna ze de geest gaf
De jaren en liefdes gingen voorbij op ’n draf
Geluk en verdriet beurtelings bezochten mij
Vele amoureuze verklaringen stemden mij blij
Maar slechts één zinnetje bleef mij ’t langst bij
Het ene dat Staalsterk in ’t wilgenbos tegen mij zei

Als de dag van gisteren herinner ik me onze avonden
Toen twijfels en vermoedens nog niet voor mij bestonden
Elk woord elk gebaar elk draadje rozengeur en elke stilte
Staan gegrift in mijn geheugen en vergoeden alle levenskilte
Al is geen van z’n woorden bij nader inzien ooit op feiten berust
Kan mijn genegenheid voor hem onmogelijk worden geblust

Ook als de dag van gisteren herinner ik me Ochtendgloed
Hoe ze naar m’n neus wees met verwijten in overvloed
Ik zat in het derde jaar op de universiteit en was nog zo naïef
Die man heette Staalsterk noch Hoge Berg maar Constructief

Getrouwd en zijn vrouw deed onderzoek in biologie
Zijn ouders doceerden niet in ’t vak staaltechnologie
Maar waren hoogleraren op de Luchtvaartuniversiteit
Alleen dat hij elektronica had gestudeerd was een feit

Toen Ochtendgloed dat mij onder de neus wreef was ik te ontdaan
Om een argument aan te grijpen om met haar in discussie te gaan
Constructief heeft nóg een zin uitgesproken die op waarheid was berust
Daarmee stelde hij mijn onzekere zelf voor de rest van m’n leven gerust
Je bent niet mooi te noemen maar je sprekende ogen zijn net vishaken
Wie ze ziet kan niet aan je ontsnappen en blijft muurvast aan je haken
Zo krabbelde hij terug telkenmaal als hij mij trachtte vierkant te vergeten
Dat hij in de Rozentuin voor mij viel heeft hij hem geen minuut gespeten

’n Kenmerkende handicap van velen in de bètavakken
’n Gebrek aan literaire gereedschappen op taalvlakken
Met ’n technische term ‘vishaken’ poogde hij te beschrijven
Zijn ware gevoel voor mij iets wat mij levenslang bij zal blijven

Zo onzeker als ik toen was hunkerde ik naar bevestiging
Daarvoor wilde ik goedgelovig wezen als een nieuwe boreling
Met dat ene compliment heeft hij al z’n leugens goedgemaakt
Daardoor is mijn zelfvertrouwen uit een diepe slaap ontwaakt
Gelijk de lippen van de prins die Sneeuwwitje hebben geraakt
Sindsdien kon ik me moedig storten op een liefdespeurtocht
Langs een bergpad bezaaid met rozen, doornen en hartstocht

Staalsterk, Hoge Berg of Constructief, hoe je in het echt ook mocht heten, je hebt
mij geleerd om het kaf van het koren te scheiden alsmede leugen van waarheid, maar
het liefst zou ik de domoor willen blijven die al je woorden voor zoete koek aannam.

Bestel een gesigneerd exemplaar van Lulu’s nieuwe dichtbundel Lentelokroep, € 22,95