Hondsgelukkig
Vandaag liep ik in een regenachtig bos. Een golden retriever botste met zijn snuit tegen een lantarenpaal. Ik dacht dat hij zijn ogen sloot omdat het zo hard regende, maar kreeg even later van zijn bazin te horen dat hij blind was.
Toen hij klaar was met de wandeling, moest hij in de auto van zijn bazin stappen om naar huis te gaan. Omdat hij de deur van de auto niet kon vinden, riep de bazin hem. Hij volgde haar stem en ging feilloos in de kofferbak zitten.
Er was een gelatenheid in het gezicht van de hond. Nee, zelfs vrede. Dat hij botste tegen de lantarenpaal maakte hem niet verdrietig. Evenmin oogde hij gefrustreerd.
Ik kreeg medelijden met de hond, maar de bazin zei: er is een reden voor zijn blindheid.
Nou, dacht ik, leuk om te horen! Maar nu in het holst van de nacht, na uren daarover nagedacht te hebben, zag ik het licht.
Als er zin is in de blindheid van de hond, dan is het dat hij mij wilde laten zien dat blindheid geen reden hoeft te zijn om verdrietig of gefrustreerd te zijn. Het is hoe ik als mens met dit gegeven omga. Dat veroorzaakt een gevoel van geluk of droefenis.
Ik ben dus vanochtend een viervoetige leraar tegengekomen.
Ik wens mijn penvrienden een weekend vol wijze lessen door honden, katten, mieren, tafelpoten, stoelleuning, wolken en lindebloesem. Van wezens en dingen waarvan wij het minst wijze lessen verwachten.
Sterker nog, ik heb het gevoel dat wij mensen zo ver verdwaald zijn van de essentie van het leven dat alleen nog dieren en planten en dingen om ons heen ons nog kunnen herinneren aan waar het echt omgaat.
Liefs en dank,
Lulu
Foto: Lulu met Rocco Ferreira
Fotograaf: Amber Sousa Ferreira.
