Tien complimenten en één rotopmerking

27-09-14 10:30 uur – Bron: Het Parool

Roos Schlikker © Floris Lok
COLUMN
Bron >>> >>

Ik ben gefascineerd door mensen die ijzerenheinig doorploegen
Het klonk als een slechte grap. Hans Liberg was bij zijn optreden voor het vijftigjarig bestaan van de Tros dusdanig onleuk dat de tv-registratie radicaal moest worden ingekort. Omroepbaas Cees den Daas stelde: ‘Als de Tros dit terugbrengt tot een samenvatting van 25 minuten, blijft men de meeste ellende wel bespaard.’

Zou Liberg alweer vrolijk doepiedoepiewoepie-zingend achter zijn piano zitten? Ik denk het wel, want Liberg is de laatste jaren sowieso niet overladen met positieve kritiek en dat heeft hem er nooit van weerhouden optreden aan optreden te rijgen. ‘Dodelijk saai’ was te lezen in artikelen over zijn show. ‘Hans Liberg maakt er een rommeltje van,’ stond elders. Uiteraard zijn er ook echte Liberg-enthousiastelingen, dus daar kan Hans zich aan optrekken, maar hoe doet hij dat?

Ik zou in mijn bed blijven rotten, kop onder het dons, en wekenlang jammeren. Nu ben ik van de makkelijk wankelende soort en lijd aan het één-staat-tot-tien-syndroom: ik heb minstens tien complimenten nodig om één rotopmerking te vergeten.

Ik ben gefascineerd door mensen die ijzerenheinig doorploegen. Ooit interviewde ik er een aantal die extreem slechte recensies hadden gekregen. Wat me opviel was hun veerkracht. Zo sprak ik Eddy Muller, destijds uitbater van café Cox. Op de avond dat Johannes van Dam langskwam, ging alles mis. De serveerster was zo zenuwachtig dat ze saus op zijn peperdure hoed morste. Als klap op de vuurpijl kreeg de voedselpurist daarna asperges voorgeschoteld. Ongeschild. On-ge-schil-de as-per-ges voor Johannes van Dam. Het eindoordeel was dodelijk. Een 4,5. Cox is de klap nooit te boven gekomen. Muller wel, die zit nog steeds in de horeca.

Ook schrijfster Lulu Wang wist nimmer van wijken. Dat terwijl ‘pagina’s vol pijnlijk proza’ nog één van de mildste krantenomschrijvingen was voor haar buitenissige taalgebruik. Wang ontving me monter met kopjes groene thee en zelfgerolde loempia’s en vertelde me met haar meisjesstemmetje dat ze het probleem niet zag. ‘Ik laat me niet dwingen te schrijven als Simon Vestdijk. Als ik schrijf: ‘Hij huilt als een gefileerde kabeljauw,’ klinkt dat misschien vreemd, maar je krijgt er wel een gevoel bij.’

Je kunt van Lulu Wang alles vinden, maar ze weigert zich te voegen. En is dat non-conformisme niet precies wat mensen die scheppen nodig hebben? De vraag blijft of wat ze maken kunst is. Een graploos cabaretprogramma, ongeschilde asperges en koeterwaalse wartaal zijn dat niet. Maar het is ook een kunst om vrolijk verder te gaan en ons om je falen te laten lachen.

Als je het zo bekijkt heeft Hans Liberg een meesterwerk afgeleverd.

r.schlikker@parool.nl

Wil je reageren op dit artikel? Dat kan! Scroll (een beetje) naar beneden om een reactie te plaatsen.

(Door: Roos Schlikker)

Om zelf te oordelen of Lulu’s taal wartaal is, lees aub

Facebook

0

Google

Twitter

Linkedin

0