Interview met Lulu over haar schrijverschap en haar forenzen tussen oost en west
Lien van der Steen: U schreef uw eerste boek ‘Het lelietheater’ en dat werd een succes. Uw tweede roman ‘Het tedere kind’ kreeg echter minder goede recensies, maar ondertussen zit u wel al aan uw elfde boek. Wat zorgde voor het blijvende enthousiasme waarmee u schrijft?
Lulu: Wat anderen van mijn boeken vinden zegt meer van henzelf dan van mij. Als hun kritieken mij kunnen helpen mijn werk te verbeteren, leer ik er graag van. Maar als ik het gevoel krijg dat ze mij van de wijs zullen brengen, leg ik ze naast mij neer. Er is een enorme ruimte voor verbetering wat betreft mijn schrijven en inzicht in het leven. Daarom probeer ik die ruimte steeds te vullen door te blijven schrijven.
Lien: In 2007 deed u mee aan ‘China voor beginners’ op Canvas. Dit was een tiendelige documentatie waarbij u tien bekende Vlamingen doorheen China gidste en hen kennis liet maken met hun eigen vak/beroep in China. Wat waren de grote verrassingen bij de Vlamingen? En bij uzelf?
Lulu: Vlamingen werken keihard, ben ik achtergekomen. Ze zijn stukken kunstzinniger in veel opzichten, of exacter geformuleerd, ze hebben er veel meer voor over om hun kunst tot perfectie te brengen. Minder sensatiebelust. Commercie schijnt een minder bepalende rol te spelen bij de Vlaamse TV dan bij de Nederlandse, is tenminste mijn ervaring door het meewerken aan dit programma. Ik weet uiteraard niet of mijn bevinding geldt voor alle Nederlandse dan wel Belgische TV programma’s.
Lien: Wij zien China als het verre land, maar u brengt dit dankzij u boeken een stukje dichterbij. Heeft u altijd al de bedoeling gehad om mensen meer in contact te brengen met China? En zo ja, wat zou u dan graag nog verwezelijken?
Lulu: Ik ben een vreemdelinge hier en door Nederlanders te vertellen over China, voel ik me meer verbonden met hen en meer nuttig in deze gastvrije samenleving. Ik heb in de loop der jaren gezien wat de Koude Oorlog voor ravage aangericht heeft tussen volkeren en landen en hoe mensen elkaar haatten als gevolg van propaganda. Dit gold zowel voor het oosten als voor het westen. Voor een gevecht zijn er twee fronten nodig. Geen kant is heiliger dan de andere, hoe sommigen het ook anders menen. Wederzijds begrip en respect zijn de enige oplossing voor deze impasse. Dit zie ik duidelijker omdat ik in het oosten én in het westen min of meer een buitenstander ben.
Wat ik met mijn schrijven wil verwezenlijken? Ik probeer het mooie van het westen bij Chinezen te introduceren en het waardevolle van Chinezen aan het westen voor te stellen. Een wandelende zijderoute zeg maar en mijn kameel is mijn pen.
Lien: Welke vraag zou u graag eens beantwoorden, iets dat nog niet gevraagd is geweest in een interview? (iets kleins, anekdote, afsluiter, wens, …)
Lulu: Een anekdote? Hier is er een. In 2008 waren op de Nederlandse TV veel programma’s over China te zien, maar niemand heeft mij benaderd om eraan mee te werken. Een Belgisch programma heeft mij van Nederland geleend. Een Chinese wijsheid luidt: ‘Bloemen ruiken zoeter als je verder af staat’. Zeer begrijpelijk. Ik denk dat als ik een Vlaamse was geweest, een Nederlands TV programma mij van België zou hebben geleend :-)
‘China voor beginners’ werd, dankzij de noeste arbeid van de regisseurs, de cameraploeg en honderden zo niet duizend mensen die er direct of indirect aan meewerkten, een slaand succes. Terecht, omdat de kwaliteit goed was, zowel wat betreft de inhoud als de artistieke aspecten. Het is ook meermalen op de Belgische TV herhaald. Maar de serie heeft volgens mij beduidend minder geld gekost dan veel minder geslaagde Nederlandse TV programma’s over China die in 2008 te zien waren. Dat is de Belgische TV die ik heb leren kennen. Geen idee of dit exemplarisch is. Ook niet belangrijk, want wij wonen allemaal op de aarde, niet op de Mars of Jupiter:-)
Foto 1. 2007, met de Belgische nieuwslezer mw. M. Tanghe bij de Omroepen van Chongqing, een stad die 33 miljoen inwoners telt.
Fotograaf: Meimei, visagiste van Lulu.
Foto 2. 2008. ‘China voor beginners’ werd genomineerd voor de Grande Award.
Fotograaf: Hans Roes
