‘Stapelbed’ – een passage uit Seringendroom
Dingxiang klom opnieuw naar haar deel van het stapelbed. Ze had zin die Amerikaanse grote bek over ‘mensenrechten’ en ‘vrijheid’ – met name de vrijheid om maar raak te fokken, zoveel als een echtpaar maar wilde – eens uit te nodigen een week in deze slaapkazerne door te brengen. Eén dag en één nacht moesten volgens haar volstaan om hem over te halen de één-kind-politiek toe te juichen.
Per nacht werd Dingxiang minstens vijf keer wakker gemaakt door een van haar negen zaalgenoten, die het ieder op een afzonderlijk tijdstip nodig achtten een plasje te gaan doen. Dat resulteerde steevast in een hoop stommel en geauw, wwant ongehinderd in het donker de met bedde, tafels en stoelen volgebouwde kamer in- en uitgaan was geen sinecure.
Blz. 200
Schilderij: Jacqueline Wassen, 1997, geïnspireerd door het stapelbed beschreven in ‘Het lelietheater’
