Van pratend vee tot president
Hebben Chinezen een ziel? Deze vraag van een FB-vriend bleef mij de afgelopen dagen boeien. Ook omdat deze woorden mij niet onbekend in de oren klonken. Maar wanneer en waar heb ik ze eerder gehoord of gelezen? Daar kwam ik niet uit.
Tot vanochtend. Opeens herinnerde ik me het boek ‘Geschiedenis van de Verenigde Staten.’ Verplichte kost toentertijd voor mijn MA studie Britse en Amerikaanse letterkunde. In dat boek stond: in de achttiende en negentiende eeuw vroegen sommige plantage-eigenaars zich ook af: hadden zwarte mensen die voor hen suiker en katoen verbouwden wel een ziel? Het antwoord dat ze na lang nadenken was nee. Dit maakt het ook begrijpelijker waarom ze de zwarte mensen hun ’talking cattle’ noemden. ‘Pratend vee’.
Best lastig als je vee je opeens iets terugzei. Misschien mochten zwarte mensen destijds daarom geen boeken lezen? Dan zouden ze praatjes krijgen in plaats van zich te concentreren op suikerriet kappen en katoen plukken?
Wat vliegt de tijd! President Obama, een nakomeling van zwarte voorouders, mag niet alleen praten, maar doet dat ook vanachter het kingsize mahoniebureau* in Het Witte Huis. Namens zijn Amerikaanse kiezers die zich één voelen, als één land, één volk en als de inhoud van één smeltkroes.
Ik ben trots op de wonderen die de tijd met zich meebrengt! Niet zonder onze medewerking. Sterker nog, dankzij ons onvermoeibare streven naar een Beautiful World!
Lieve en dankbare groet,
Lulu Wang
*Mahonie of kersenhout, een van de twee:-) – gegis van Lulu die het Witte Huis alleen van buiten heeft mogen aanschouwen.
Foto: Theo Benschop.
