Moed en kracht
De laatste tijd maak ik iets mee dat mij sinds jaren niet meer is overkomen: Tranen laten vloeien is momenteel een ongeoorloofde luxe.
Dit ervoer ik toen ik als kind in een jeugdopvangcentrum zat en geslagen werd door kinderen van arbeiders. Omdat ik een ‘bastaardje van bourgeois elementen’ was. Als ik zou huilen, zou mijn hemel instorten. Want het centrum waar ik zat bood mij niets dan een kil bed, althans zo voelde ik het in mijn kinderlijke eenzaamheid.
&npsp;
Toen moeder een dagje verlof van haar heropvoedingskamp kreeg en mij kwam opzoeken, vroeg ik haar een oudere broer voor mij te baren. Dan kon hij beschermen tegen tegen vuistenregen.
Hoe kon ze het doen?, moeder moest lachen en huilen tegelijkertijd. Vaders woon- en werkplaats was duizend kilometer van ons verwijderd. Ik was toen al elf, maar ik wist niet waarom ze daarvoor papa nodig had.
Nu voel ik weer die machteloosheid, maar ik ben ouder en wijzer. Ik heb geleerd dit gevoel over te geven aan Het Leven. Het book app project is omvangrijk en moeizaam dat ik, nadat ik er alles aan te hebben gedaan, alleen maar kan hopen op de zegeningen van Het Leven. Hopelijk vind ik zsm zakenpartners die samen met mij de book app en het papieren boek kunnen exploiteren.
Voordat het zover is, put ik mijn kracht en moed door aan mijn moeder te denken. Ze was zelf bang en verdrietig toen ze in het kamp zat, maar op de dag van haar verlof nam ze altijd een appeltje of een paar walnootjes voor mij mee dat ze in de bergen waar haar kamp gevestigd was had gevonden. Dat was een luxelekkernij die ik nooit kan vergeten.
Hoe moeilijk het ook is, ik zal de book app zo koesteren en voeden zoals mijn moeder mij heeft gevoed en gekoesterd heeft en zoals ze nu nog steeds doet, vanuit Beijing, samen met mijn vader.
&npsp;
Ik dank mijn vrienden voor jullie steun! Het denken aan jullie geeft mij ook moed en kracht.
Liefs en dank,
Lulu
Fotograaf: Roger Voorn
