Ik heb ondertussen Regenland wo ai ni uitgelezen. Dat was al wel enkele dagen geleden maar ik had nog geen tijd om je er over te schrijven. Maar hier ben ik dan.
Wat een leuk boek, echt waar. Een vrolijk, humoristisch verhaal dat mij meer dan eens tot een giechel leidde. Ik heb er echt van genoten. Hoe je beschrijft hoe lieve Qianwei haar eerste dagen door brengt in het regenland en van de ene verbazing in de andere valt. Ik ging echt mee. We staan er eigenlijk iets te weinig bij stil dat we alles voor van zelfsprekend nemen en dat is zo niet. Ik ging dan ook heel vaak mee in Qianwei’s verbazingen wat er allemaal op haar weg komt en hoe ze er dient/denkt mee om te gaan. Ja, daar ben je weer enorm goed in gelukt.

De tekeningen in het boek begeleidden het verhaal op hun best en storen totaal niet.

Het enige wat mij een beetje stoorde is dat het zo kort is, ik had het boek al na enkele uren uit en ik had best nog wel enkele dagen verder kunnen gaan. Ik miste meer en dat had er echt nog wel bij mogen komen. Ik weet niet of ik er eens mee ben dat mensen geen dikkere boeken meer willen lezen, ik hou er van om in verhalen te verdwijnen en daar toch even in te blijven zitten. Dus mag het volgende keer terug wat dikker?

Reactie Lulu:

Lieve R.

Dank je voor je eerlijke mening. Ik ben je dankbaar dat je mijn boek hebt gelezen!

Ik heb het boek dun gehouden om mezelf te overwinnen. Eindelijk wil ik een kort en bondig boek schrijven, waarmee ik toch veel vertel dan wat er op papier staat. Ook wil ik mensen naar meer laten snakken. Net als de liefde bedrijven: ophouden op het hoogtepunt. Daarmee bedoel ik niet de kerk uitgaan voordat er gezongen wordt. Schrijven is voor mij een proces van groeien. Ik ben nu pas begonnen met bewust schrijven. Ik wik en weeg elk woord en probeer als een kind (opnieuw) te leren schrijven.

Mijn lieve lezers,

Ik hoop dat jullie ook mijn boek gaan lezen en ik ben heel benieuwd wat jullie ervan vinden!

Liefs en dank,
Lulu

Facebook

0

Google

Twitter

Linkedin

0