Lulu in gesprek met haar collega-auteurs, 1, Inez van Loon, ‘Twee meisjes en het geluk’
Lulu: Je bent een blonde Nederlandse vrouw maar je roman ‘Twee meisjes en het geluk’
beschrijft levendig het verhaal van twee Chinese meisjes in twee verschillende historische perioden.
Mijn complimenten. Maar is het je gelukt om in de huid van die Chinese meisjes te kruipen?
Inez: Ik kan mij nog precies herinneren hoe ik zelf als klein meisje was en dacht.
Eigenlijk denk ik dat die gevoelens universeel zijn en door de tijd heen
gaan. Uiteindelijk zijn we allemaal hetzelfde en streven we dezelfde
basisdingen na als warmte, liefde en geluk.
Voor mij is schrijven als reizen in mijn hoofd, naar verre bestemmingen en
andere tijden. Vroeger heb ik Oost-Aziatische kunstgeschiedenis en Chinees
gestudeerd. De wetenschappelijk medewerker had een kast vol boeken over het
Oude China. Ik heb ze allemaal gelezen en er veel van opgestoken. Maar ik
had ook een vriendin, Feng die mij meenam achter de gesloten deuren van
Chinatown. Het viel mij op dat veel Nederlanders bijna niets weten over de
Chinezen in Nederland, toch een van de oudste groepen immigranten.
Zo wordt vaak gedacht dat Chinezen hard zijn en alleen zonen willen. In
“Twee meisjes en het geluk” laat ik een vader in het oude China zien die dol
is op zijn vier dochters. Ik wilde de gezelligheid en warmte weergeven van
het leven in een grootfamilie op het platteland maar ook bij een familie met
een Chinees restaurant in het Chinatown van nu.
Het grootste compliment vind ik dat veel Chinese ouders “Twee meisjes en het
geluk” nu aan hun dochters geven om te leren over de oude tradities.
Foto: Lulu ontmoette haar collega-auteur Inez van Loon in Amsterdam.
Fotograaf: Roger Voorn
