Wie goed doet…
Toen ik jong was, probeerde ik koste wat kost het hart van mensen die ik liefhad te winnen. Ik dacht dat als ik hen zou overladen met genegenheid en geduld, ze mij een blik waard zouden keuren. ‘Wie goed doet, goed ontmoet’, dit gaat niet op voor menselijke relaties.
Best te begrijpen, achteraf gezien. Want mijn tederheid, hoe lief bedoeld ook, kan als een molensteen hangen om de nek van een ander. Zeg maar een roos op een koeienvlaai. Ik was dan de vlaai en de ander de bloem. Bovendien, door mijn hechtingsdrang aan mensen die mij niet zagen staan, merkte ik de vriendelijke gebaren van degenen die mij wel aardig vonden niet.
Een Boeddhistisch gezegde luidt: ‘Als je geen verlangen hebt, klopt geluk op je deur’. Nu ik bijna eenenvijftig ben, besef ik dat mensen die voor mij bestemd zijn, vroeg of laat naar mij toe komen. Degenen die mij niets dan een gebroken hart bezorgen, al sta ik op mijn kop en blaat als een schaap, die zullen mij straal voorbij gaan. Een zegen. Voor hen, omdat ze dan niet door mijn genegenheid worden lastig gevallen. Voor mij, omdat ik me dan kan concentreren op mensen die mij wel de moeite waard vinden. Toestanden van roos op een koeienvlaai uit de weg geholpen. Immers, wat voor de een stront is, kan voor een ander voeding betekenen.
Wie goed doet, moet uitkijken of je doelwit ervan gediend is.
Foto bewerkt door Digi-art Ewald Krijnen
