Bekentenis van voormalige bestsellerauteur Lulu Wang
Aan de vooravond van de mediapresentatie van Chineeslekker in het Lulu Theehuis en kort na de Boekenweek 2017 acht ik het opportuun om met mijn lezers te delen wat bestsellerauteurschap voor mij betekende en betekent.
Zoals u waarschijnlijk weet, ik viel met mijn debuutroman Het lelietheater met de neus in de boter. Wat u misschien niet weet is dat er inmiddels veertien boeken van mij (Zomervoliefde alleen als Book App en E-book) verschenen zijn, waarvan de eerste negen naar Nederlandse maatstaven stuk voor stuk bestsellers zijn geweest. Vanaf mijn tiende boek gaat het bergaf met de verkoop, maar dit ligt eerder aan het nieuwe tijdperk dan aan mijn schrijfkunst, is mijn vermoeden. Niet alleen in Nederland, maar ook in de rest van de hele wereld krijgt het papieren boek te maken met het oprukkend digitaal boek.
Nieuwe wegen
Tijden veranderen. Dit gegeven kunnen wij zowel positief als negatief zien. Ik kies voor het positieve. Vandaar dat ik reeds in 2010 aankwam met een van de eerste interactieve en multimedia Book Apps in Nederland en waarschijnlijk erbuiten, getiteld Nederland, wo ai ni. Vandaar dat de column en het audioprogramma Het Westen door Lulu’s ogen op mijn Wechatplatform 《小猫儿苏黎》 dagelijks door duizenden mensen in China gelezen en beluisterd worden, zonder dat ik een teen buiten mijn studeerkamer aan de Haagse kust zet.
Liefde voor het scheppen
Een bloem kan niet het hele jaar bloeien, tenzij die van plastic of zijde is. Mijn bestsellerauteurschap is evenmin een eeuwig leven beschoren, tenzij ik er koste wat kost naar streef. De kosten van het behouden van mijn succes kunnen funest zijn voor mijn schrijverschap. Hierover wijd ik uit als de tijd er rijp voor is.
Wat ik nu wel met jullie zou willen delen is dat succes misschien voor velen aantrekkelijk is, maar voor mij was het, achteraf gezien, eerder een ballast dan een zegen. Nu mijn telefoon niet dagelijks rinkelt vanwege interviewverzoeken of dergelijke, voel ik me gelukkiger dan ooit. In deze radiostilte heb ik mijzelf teruggevonden. Ik realiseer me dat ik schrijf omdat ik er gelukkiger van word, en omdat ik weet dat u er ook blij van wordt. Immers, wat recht uit het hart komt vindt zijn weg naar een ander hart, als de harten op dezelfde golflengte zitten.
Veel Chinezen hebben geen idee wie de koning of de minister-president van Nederland is, maar ze weten wie Van Gogh is. Het eerste dat bij mij opkomt als ik aan deze kunstenaar denk, is niet zijn posthuum succes, maar zijn armoede en eenzaamheid toen hij de meesterwerken ter wereld bracht. Velen hebben met hem te doen. Wat een pech had hij, zeggen ze dan. Ik denk er anders over. Twee redenen.
Een, ik geloof in een eeuwig leven. Van Gogh is niet overleden. Hij leeft via zijn kunst in ons hart. Dus hoezo pech?
Twee, ik vrees dat als hij groot succes bij leven zou hebben, hij zich niet in alle rust zou kunnen concentreren op waar zijn leven om draaide – het genot van schilderen. Dan zou hij zijn succesvolle werken moeten reproduceren in de angst dat hij anders uit de gratie zou vallen van zijn kopers. Dat zou zijn talent in de kiem kunnen smoren. Als ik vandaag de dag de poespas rondom bestsellerauteurs zie, prijs ik mezelf gelukkig dat ik me niet meer bevind in het epicentrum van het mediacarnaval.
Tweetalig schrijverschap
Tenslotte ben ik u, mijn dierbare lezer, nog uitleg verschuldigd waarom ik sinds 2013 vreemdging – ik verdeel mijn liefde voor het schrijven tussen het Nederlands en het Chinees. Dankzij de digitalisering van lezen en schrijven en de landgrenzen overstijgende social media, met name de Wechat, kan ik nu met mijn Chinese lezers delen wat ik zoal zie en hoor in Nederland en Vlaanderen. Zo kan ik eindelijk mijn droom verwezenlijken. Mijn droom een brug te bouwen tussen Oost en West. Als geen ander zie ik met lijdzaam oog wat een ravage het misverstand tussen landen verricht en hoeveel smoezen het biedt aan haatzaaiers met een verborgen agenda. Meningsverschillen moeten er zijn, maar als ze komen door gebrek aan communicatie, ontstaan er conflicten die de plank misslaan.
Tenslotte
Er is leven na bestsellerauteurschap. Een nieuw leven zoals dat van Van Gogh, qua eenzaamheid tenminste. Als een (woorden)kunstenaar van zijn/haar werk houdt, dan heeft hij/zij armoede en anonimiteit er graag voor over. Niet omdat de (woorden)kunstenaars masochisten zijn, maar omdat ze er iets voor terugkrijgen, te weten, het genot van scheppen. Succes kunnen wij meten aan het aantal verkochte exemplaren, maar hoeveel per kilo kost het genot? Dat is onschatbaar. Langs deze weg beredeneerd, was Van Gogh bij leven als mens schatrijk en als kunstenaar zeer geslaagd.