Zij: Je hangt aan de nachtkoepel, als een ivoorwitte jaden spiegel zo sprankelend. Je weerspiegelt de slapende bergen en rivieren, de op een oor liggende flora en fauna, als een droom zo mooi. Maar voel je je niet alleen op de koude eenzame hoogte?

Maan: Jij praat toch met mij?

Zij: Eentje draait ten hemel en het ander staat op aarde. Hoe lang wij elkaar ook spreken, de afstand tussen ons zal met geen centimeter worden verkort.

Maan: Zolang wij elkaar kunnen zien en spreken, deren de lichtjaren ons niet.

Zij: Wat helpt een praatje nou? Wij kunnen elkaar niet omhelzen.

Maan: Ik ontsteek de fonkels in je ogen, en mijn silhouet twinkelt in je pupillen. Wij liggen niet alleen in elkaars armen maar ook in elkaars hart.

Zij: Maar ik kan je niet aanraken.

Maan: Voel je je niet fris en monter? Je baadt in mijn licht, dat tot elke cel van jou doordringt. Ons contact gaat diep onder de huid.

Zij: Wat wou ik hand in hand met je lopen in het avondlandschap. Wat zou ik graag voelen hoe het door jou verzilverde gras onder onze voeten veert en hoe de voor je geurende nachtschone ons bedwelmt!

Maan: Kijk naar je fraaie polsen. Het lichtschijnsel erop komt door mijn zachte kus.

Zij: Waarachtig. Je kus doet mijn vlammende agitatie verkoelen. Je tederheid stemt mijn
koortsachtige lijf tot rust.

Maan: Met jou aan mijn zij, hoe kan ik me alleen voelen?

***

Zij: Wat als op een dag mijn interesse in jou verslapt?

Maan: De onvermoeibaar roterende hemel, de alles verdragende aarde en al wat ertussen fleurt en kleurt houden mij gezelschap. Door hen omringd voel ik me de koning te rijk.

Zij: Hoe weet je dat ze je zien staan?

Maan:

Het zwarte gewelf opent haar hartpoort en vraagt mij om de duisternis uit haar te verdrijven.

De donkere wegen wachten met engelengeduld op mij in de hoop dat ik de hobbels en kuilen op hun route zichtbaar maak voor nachtreizigers.

Het stille meer nodigt mij uit om erin te duiken en wij deinen en dollen op elkanders ritme, met golf na golf vervoering tot gevolg.

De lotus richt, haar maagdelijke verlegenheid ten spijt, haar gesloten roze lippen tot mij en verheugt zich op mijn lichte strelingen, die haar langzaam maar zeker tot opengaan zullen verleiden.

De glimwormen draperen mijn schijnsel over hun vleugels en schitteren als sterren boven en tussen de struiken. Zo houden ze de gladiolen en lobelia’s uit de slaap. Tezamen dartelen wij in het rond, met achter ons even sierlijke schaduwen als danspartners.

De katers gaan op versiertoer langs een pad dat door mij is verlicht. Dwars door heiden en weiden, bossen en struiken, neuzen ze hun weg naar krolse katten, waarna ze een liefdesduet te berde brengen.

***

Zij: Ik zorg ervoor dat mijn belangstelling voor jou onverminderd blijft, anders ga je aan de haal met de hemel, de aarde, de gladiolen en de katten.

Maan: Wat je wilt. Zolang je mij nodig hebt, zal ik je hart vullen met mijn helderste en zuiverste lichtstraal.

Zij: Jij bent dus niet de eenzame. Je houdt mij een spiegel voor en daarin zie ik mijn eenzame zelf.

Maan: De bergen en rivieren, de meren en de lotussen, de glimwormen en de lobelia’s zijn zelfs dichter bij jou dan bij mij.

Zij: Als ik net als de nacht mijn hartdeur open, zal je mijn eenzelvige duisternis wegjagen, nietwaar?

Maan: Blij dat je het zegt.

Zij: De afstand is eigenlijk niet wat ons scheidt maar mijn gesloten hartkamer, klopt het?

Maan: Ik ijsbeer iedere avond voor je raam. Als je naar buiten kijkt, zie je mij daar blinkend naar je zwaaien. Als je je hoofd laat hangen, ontwaar je de maanovergoten grond. Waar je blik ook op valt, de rotsen op de bergen, de kolken in de rivieren, de rimpels in de meren, de volle lippen van lotussen, het glimmend gewaad van glimwormen, het duet van éénwordende katers en poezen, ze zijn niets dan bewijzen van mijn verbondenheid met jou.